Editör:
Duoma Katedrali 600 yılı aşkın süredir yanıbaşındaki altın renki Madonnina heykelinin gölgesinde Milano’yu, İtalya’yı ve dünyayı tüm görkemiyle kutsuyor. Güneşli bir günde çatısından Alp’lerin karlı tepelerini bize armağan ediyor. İçindeki 3400 heykelle, gündüzleri taşlaştığı, geceleriyse canlandığına inanılan 135 Gargoyle ile ve 700’ e yakın figürle, insanlığın çektiği acıların ve tuttuğu yasların izlerini içinde saklıyor. Onu var eden, pembe beyaz mermer acılarımızı sonsuza dek saklayacak gibi görünüyor. Bugün İtalya’nın belki de tüm dünyanın ona her zamankinden çok ihtiyacı var. Bizlerin bilmediğini bilmiş, görmediğini görmüş çünkü. Bir insanın elinden çıktığına inanmanın neredeyse imkansız olduğu bu yapı bugün tekrar umut dağıtıyor. Bir insana ait olabileceğine her duyduğumuzda hayret ettiğimiz bir sesle birlikte. Bu günden geleceğe kalacak olansa umudu var eden 23 dakikalık bir konser. Duomo’nun ihtişamlı boşluğunu seyirci etmiş kendine, Cesar Frank’ın Panis Angelicus’undan başlıyor ses, Bach’ın Ave Maria’sından Rossini’nin Domine Deus’una uzanıyor, Amazing Grace son durağı oluyor. Bu ses Andrea Bocelli’nin sesi. Kayıplarımızın yası için başlıyor söylemeye, ardından umudun hiç bir zaman bitmeyeceğini hatırlatıyor. Bizse tam 2 milyon 600 bin kişiyiz bu gece. Yanyana, aynı anda nefesimizi tutmuş, yasın altını çizen, umudu çağıran büyülü sesi dinliyoruz. Çıt çıkarmadan, gözümüz yaşlı, bir arada dinlemenin heyecanıyla. Bergamo’nun boş sokaklarından geçip, Paris’e , Londra’ya , New York’a varıyoruz beraber. Derdimizin ortak olduğunu, çözümümüzünse birbirimiz olduğunu tekrar hatırlayarak. Umudumuz büyüyor konser bittiğinde. Bu katedral insan elinden çıktıysa, bu ses bir insana aitse umut her zaman vardır diyerek… Metin Yazarı: Anıl Özgüç Seslendirme : Özlem Taş Kurgu Ergin Balabeyoğlu
Dakika Britanya bültenine reklam vermek için hemen arayın veya WhatsApp’tan mesaj atın biz sizi arayalım! 
Yorumlar